Sadece güzel dilekler yazmak için oturdum aslında ancak bir baktım aklımdan bir sürü soru geçiyor. Hep yeni hedefler koyup, yeni kararlar alırız kocaman bir senenin sonuna yaklaşırken. Zihnimiz her zaman olduğu gibi yine gelecekle meşgul olur. Halbuki şuan ne hissettiğimizdir, geçmişten neler öğrendiğimizdir bizi geleceğe hazırlayan. Kendimize cesaretle sorabildiğimiz en dürüst sorular değil midir bizi büyüten, ilerleten...

Gerçeklerle ne kadar yüzleştik, ne kadar sorumluluk alma cesareti gösterebildik?

Sevdik mi yoksa sadece sevilmeyi mi bekledik?

Şefkat mi yoksa öfke miydi kalbimizde en çok yer alan?

Kimlerin bizi kırmasına izin verdik ve biz kimleri kırdık?

Anı mı yaşadık, yaşadığımız her an bir şeyle mi savaştık?

Kalbimizin sesini mi dinledik yoksa önyargılarımız ve inançlarımız mıydı bize seçimlerimizi yaptıran?

Ve daha onlarcası...

Ben oturup, kendimi sorgulamayı seçiyorum yeni bir seneye girmeden önce. Çünkü önümdeki yeni seneye, yepyeni bir enerjiyle başlamak istiyorum. 365 farklı geçen günün ardından yeni bir 365 güne başlamadan önce geride bıraktığımız ne varsa bir gözden geçirelim diyorum, gereksiz yere taşıdığımız bütün yüklerden kurtulalım fakat seçimlerimizin sorumluluğunu da almayı bilelim, kalbimizi daha çok açalım sevgiye, anlayışa, şefkate. Sevdiklerimizin, sahip olduklarımızın kıymetini bilelim. Ne olursa olsun hayallerimizden vazgeçmeyip, huzur, mutluluk ve neşeyle karşılayalım bu yeni yılı.

Yeni yılınızı kutluyorum ve o güzel kalplerinizden geçen tüm dileklerinizin gerçekleşmesini diliyorum!

2017'de görüşmek üzere MUTLU YILAAAAR!

Hayattan beklentilerimiz hep olacak. Bir sevinecek bir üzeleceğiz zaman zaman ve hangisi daha iyi bilemeyeceğiz. Ancak ne olursa olsun eninde sonunda olan, ortaya çıkan bizim için "en doğru" olan olacaktır. Sürece, içinde yer aldığın o mükemmel akışa güvenirsen doğru olan yol hep sana görünecektir ve hayat karşına mucizelerle çıkacaktır!

Affetmek özgürleşmektir!

Hepimiz bir şekilde incindik, inciniyoruz. Belki ufacık bir olay, bir kişi yüzünden belki de hayatımıza damgasını vuran büyük bir travma. Bu durumdan en güzel çıkış yolu olarak da hep birisini, birilerini suçlamayı seçiyoruz. Kabullenemiyoruz başımıza geleni, uğradığımız haksızlığı, hayal kırıklığını. Ancak suçlamak; bizi huzura ulaştırmıyor sadece bir kurban yapıyor. Peki ya affedersek önce kendimizi sonra suçladığımız herkesi, her şeyi? 

Evet; affetmek özgürleşmektir. Ancak affetmek; affetmeye karar veriyorum demekle değil, yaşadıklarınla tüm benliğinle yüzleştiğin, olup biteni olduğu gibi kabul ettiğin, ben "kurban" değilim yeniden bir seçim yapabilirim dediğin, hayattan aldığın tüm dersleri bir bir olumluya çevirip kendine güç kattığın ve kalbini önce kendin sonra başkaları için koşulsuz sevgiye açmaya karar verdiğin zaman olur.

Bugün yatağında gözlerini açabildiğin,

Bu günü yaşayabildiğin, ağaçları görüp, çiçekleri koklayabildiğin,

Sevdiklerini, güneşi görebildiğin, yağmuru hissedebildiğin, belki bir deniz kenarında yürüyebildiğin,

Sevebildiğin, sevildiğin, hayal kurabildiğin, kendine hedef koyabildiğin...nefes alabildiğin için ŞANSLISIN!

Sahip olduklarının kıymetini hatırlayıp, pişmanlığa yer vermeyecek kadar doyasıya yaşayacağın bir güne MERHABA!

Kendinden emin ol. Şuan tam da yapman gerekeni yapıyor, yaşaman gerekeni yaşıyor, olman gereken yerde duruyorsun. Olduğun noktada her şey yolunda unutma. Her şey mükemmel. Sen de mükemmelsin. Devam et, durma, seni durduracak sözlere, kişilere kulak asma. Kendine herkesden çok inanacak kadar cesur ol. Yıldızlardan bile parlak olacak kadar güçlü ol. 

Çünkü sen; istediğin her şey olmak için yeterlisin. 

Kendinize her dakika daha da fazla inandığınız, parladığınız huzur dolu bir haftanız olsun!

Yaşanana arkanı dönüp gitmek, zor olandan vazgeçmek en kolayıdır ancak kalıp emek vermek, inanmak, tekrardan güzel duyguları, sevgiyi büyütmeye çalışmak zordur. Neyi kolay elde ediyoruz ki vazgeçmek kolay olsun. Yaşadığımız sürece evren sana hep bir fırsat sunacaktır. İnanmadığın anda inanmanı sağlayacak bir işaret karşına çıkaracak, seni şaşırtacaktır. Buna tesadüf deme, en güzel şeylerin seni bulması ve hiç bırakmaması için yorulmadan devam et, sabırlı ol, inan ve vazgeçme!

Dingin sularda yüzerek değil, en kuvvetli fırtınaları atlatarak öğreniyoruz bu dünyada yaşamayı. Yüzümüzü en çok güldüren değil, canımızı en çok acıtan olaylardan alıyoruz en büyük dersleri. Üzülerek değil, çok ama çok severek iyileştirebiliyoruz kalpleri. Vazgeçerek değil, uğruna her şeyi vererek kurtarabiliyoruz sahip olduklarımızı. 

Zor olana dayanır, eninde sonunda başaracığına inanır, rüzgar ne kadar sert eserse essin dimdik ayakta durur ve asla vazgeçmezsen; seni bekleyen bir gökküşağı mutlaka vardır.

Dün, önceki gün hatta ondan önceki gün çok yol aldık, çok şey gerçekleştirdik, yaşadık, yaşattık ancak çok şeyi de bugün itibariyle geri de bırakmış olduk. Her gün doğan güneş; geçmişten üstümüzde kalan tozu hatta tozdan daha fazla hissettiğimiz sırtımızdaki o ağır yükleri geride bırakma, hafifleme zamanı diyor bize. Dün bitti, bügün yepyeni bir gün diye fısıldıyor bize. Şimdi kapatın gözlerinizi geçmişin izlerine ve açın kalbinizi geleceğe...

En güzel başlangıçlara kalbinizle teslim olduğunuz bir gün olsun...GÜNAYDIN!

En doğru zamanı, en doğru adımı, her şeyini bağladığın sana "şimdi" diyecek ufacık bir işareti bekleyerek harcama günlerini...bir gün bir bakarsın sen sadece aynı durakta hep beklemiş, beklemiş ve beklemişsin.

Hayal ettiğin şeye ulaşmak için koşulları tamamen değiştirmeye, var olanı yokmuş gibi görmeye, kabullenemediklerini zorla kabullenmeye çalışmadan başla. Zorunlu olarak değil, keyif alarak, isteyerek başla. Olduğun yerden, elinde var olanlarla ve sadece yapabileceklerinle başla.

Güzel başlangıçların bizleri beklediği, keyif dolu bir haftasonu olsun!

Hayat gerçekten kısa. Bugün de hızla gelip geçecek aynı dün olduğu gibi. Yaşadığın her anın, her şeyin değerini bil. Hiçbir şeyi garanti altına almaya çalışma çünkü hayat karşına ne zaman, ne çıkaracak bilmiyorsun. Ne kadar istesen de geçen zamanı geri alma şansın olamayacak. Saat hep aynı yönde dönmeye, hayat hep aynı hızda akmaya devam edecek. Bugün; şansın varken bu hayatın sana verdiği hediyeler için şükret. Bedenin, nefesin, ailen, arkadaşların...Çünkü sen minnet duydukça yaşadıklarının, sahip olduklarının eksisini, artısını düşünmek yerine hayatın keyfini çıkaracaksın.

Neşe ve güzelliklerle dolu bir hafta diliyorum!

Etrafımız işaretlerle dolu. Peki biz o işaretleri fark ediyor muyuz?

Genellikle içinde olduğumuz durumu, sonuçları, bin bir tane konuyu düşünürken tam karşımızda duran işaretleri görmüyoruz hatta bazen de görmemeyi seçiyoruz.

Hani bazen öyle bir durum olur ki karşımıza çıkan işareti fark ederiz sonra bir sonuç değerlendirmesi yaparız, pek emin olamayız ve o işareti görmezden geliriz. Bize garanti vaat eden işaretleri arayıp dururken kim bilir neleri kaçırıyoruz hayatta.

Bazen de bir şeyin hiç doğru olmadığını hissederiz ve gerçekten de doğru değildir. Fark ettiğimiz bir işaret bize tam da düşündüğümüzü söyler ve ne kadar şanslı olduğumuzu düşünürüz.

Nasıl oluyor da bu iki durumu da yaşayabiliyoruz derseniz...En doğru yolu gösterenlerin kalbimiz ve sakin zihnimizin olduğunu söylerim. Bırakalım kalbimiz ve sadece anı yaşayan zihnimiz bize en doğru işaretleri fark ettirsin. Biz görsek de göremesek de işaretler hep varolacak. Ve biz izin verirsek en doğru yerde, zamanda hayatımızı aydınlatacaklar. Karanlığın içindeki ışığı görmemizi sağlayacaklar. 

Kalbimizin ve zihnimizin bir olduğu, etrafımızdaki işaretleri fark edebildiğimiz bir hafta olsun!

Bazen hepimiz hayatın bir noktasında durup kalırız. İlerlemek hatta ileriye bakmak bile zor gelir. Ufuk çizgisi görünmez olur, ilerlediğimiz yol karanlığa bürünür.

İstediğimizi yapabilme, istediğimiz kararı alabilme özgürlüğümüz varken nedir bizi yerimizde saydıran?

Nedir kalbimizde ve ruhumuzda yer edinip hayatımızı devamlı etkisi altına alan duygular, yaralar?

Egomuzun önümüze koyduğu engeller mi acaba asıl sebep?

Bana ne zaman "yolun sonu" gibi görünse bu soruların cevabını bulmaya çalışıyorum ben. İstemeden de olsa bazen tüm hayatıma burnunu sokan egomu bir yana koyup, kalbimde, en derinlerde bir yerlerde yanıtlarımı arıyorum. İncineceğimi, hayal kırıklığına uğrayabileceğimi bilsem de yapıyorum. Çünkü en sonunda görüyorum ki yolun sonu dediğim her an aslında yolun en başıymış ve kalbimiz hepimizin içindeki o parlak yıldızı ortaya çıkaracak tek anahtarmış.

SEVGİ'yi nasıl paylaştığın asıl önemli olan...Her şey ortadan kaybolabilir ancak sevgi hep vardır, sonsuzdur. Sevgi bir mucizedir, en umutsuz yerlerde açan bir çiçek gibidir, yeni bir yaşam, yeni bir başlangıçtır. Kim olursak olalım, nereden gelirsek gelelim hepimiz sevgiyi ararız. Saf ve basittir sevgi...sevmek yaşamaktır. Onun için kendini sev. Aileni, arkadaşlarını sev. Dünyayı sev. Öyle güçlü sevki; sevgin yaşamın bütün olumsuzluklarına karşı seni ayakta tutacak en büyük silahın olsun ve sevgine karşı gelebilecek hiçbir güç olmasın!  

Sevgi dolu bir haftamız olsun!

NEYİ DEĞİŞTİREBİLİRİM? NEYİ DEĞİŞTİREMEM?

Zamanımızın ve enerjimizin büyük bir kısmını hayatımızda yapabileceğimiz değişikliklerden çok, değiştiremeyeceğimiz durum ve koşullara odaklanarak harcıyoruz. Şimdi hayal edin...öyle bir noktadasınız ki karşınızda 4 uzun yol var. Hepsi ayrı yönlere doğru gidiyor. Az sonra bir tanesini seçip ilerleyeceksiniz. Ancak karşınıza o yolda neler çıkacak bilmiyorsunuz. Belki çakıl taşları belki kayalar...diyelim ki bir çıkmaz yol seçmişsiniz. Ne yapacaksınız, geri mi döneceksiniz? Veya oturup saatlerce nasıl oldu da ben bu yolu seçtim, neden hep benim başıma geliyor, bu yol nasıl olur da çıkmaz diye hayıflanacak mısınız? Hiçbir şey o yolun "çıkmaz" olduğu gerçeğini değiştirmeyecek!

O noktada durup söylenmek yerine o yoldan biraz uzaklaşarak çevredeki ufak yolları keşfetmeyi, farklı alternatifler yaratmayı deneyebilir, o da olmadı yolunuzu DEĞİŞTİREBİLİRSİNİZ.

Her şey sadece neye odaklandığımızla ilgili. Değiştiremeyeceklerimizi bırakalım oldukları yerde oldukları gibi kalsınlar, biz değerli zamanımızı ve enerjimizi DEĞİŞTİREBİLECEĞİMİZ durum ve koşullara harcayalım.

Hiç baktın mı arkanı dönüp giderken, arkamda neler bırakıyorum, kimlere neler emanet ediyorum diye?

Bir gün gelecek; sadece ne kadar kıymet verdiğin, ne kadar içtenlikle dinlediğin, anladığın, destek olduğun, ne kadar sevdiğin ve kalbini açtığın önemli olacak geride kalanlar için.

Sevdiklerinle geçiremediğin zamanların yenisi gelmeyecek ve hatırlanacak tek şey belki bir dakika belki de koca bir yıl önce yaşananlar olacak. Yaptıklarından çok hissettirdiklerin değer bulacak sen yokken.

Hızla dönüyor ya dünya, nasıl yetişeceğiz hızına derken çok şeyi atlıyoruz, çok şeyi kaçırıyoruz. Bu sabah durdum ve bunları düşündüm. "Ne bırakıyorum geride" sorusu yardım etti koşturmaca içerisinde kaçırdığım neler neler olduğunu anlamama.

Uçsuz bucaksız kumsal da bıraktığın ayak izleri bir dalgayla silinip gidiyor ancak seninle o kumsalda yürüyen kişi, en azından oradan her geçtiğinde seni hatırlayabiliyorsa gerçekten bir şeyler bırakmışsındır demektir onda.

Sevdiklerimizin ve onlarla geçirdiğimiz her dakikanın kıymetini bileceğimiz bir hafta olsun!

Yaşadığımız ilişki ve yakınlıklarda bazen istediğimiz ilgi, sevgi ve anlayışı göremiyoruz. Biz bir şeyleri en olumlu, en yapıcı halimizle beklerken bu bekleyiş "hayal kırıklıkları" dediğimiz noktada son buluyor. Yaşadığımız blokajları çözmek isterken, kafamızda yarattığımız öykülerle durumu daha da kötüleştiriyor ve içinden çıkılmaz bir hale getiriyoruz. 

Peki biraz izin versek derine inmeye, hissetmeye ve yarattığımız öyküler yerine yaşadığımız ana teslim olsak. Belki de "neden bu hep benim başıma geliyor?" diye sormadığımız an başlayacak o teslimiyet…

Hepimizin derinliklerinde ne güzellikler ve nasıl bir güç yatıyor farkında mıyız? Uzun zaman olduysa o derinliklere inip de bir bakmayalı, bu hafta oraya doğru bir yolculuk yapalım. Bulduğumuz cevherlerle kendimizi şaşırtalım ne dersiniz?

Hayatınıza güç kattığınız bir hafta olsun! 

Hayal et şimdi...

Sanki bir sahnedesin,

Tüm ışıklar senin üzerinde, karşında yüzlerce belki de milyonlarca seyirci var

Bir şeyler yapmanı bekliyorlar,

Öylece bakıyorsun, ne yapsam beğenilirim ve beni alkışlarlar diye düşünüyorsun,

Dakikalar geçiyor, zaman kaybediyorsun farkındasın,

Kalbin daha hızlı atmaya, düşüncelerin de birbirine girmeye başlıyor,

Telaşın arttıkça artıyor ve hala ortada bir şeyler yok,

Yorgunsun hala düşünüyor olmaktan,

Halbuki düşünmeden ortaya koysan içindeki gücü, ölçüp tartmasan her bir hamleni, korkmadan devam etsen ve hiç umurunda olmasa gelecek alkışlar; sen zaten beğenilecek hatta ayakta alkışlanacaksın haberin yok!

Son bir kaç dakika…şimdi tam zamanı göster kendini ve alkışla cesaretini.

Kendimiz olmaktan korkmadığımızda neler yapabileceğimizi hatırladığımız bir hafta olsun!

Nelerden kaçıyorum? diye bir sor kendine bugün…
Korktuğumuz şeylerden çok belki de en fazla kendimizden kaçıyoruz, yaşarken kendimizden uzaklaşıyoruz.
Nereye gidersen git, ne yaparsan yap sen her zaman SEN olacaksın. Kendinden kaçmak yerine yaşadığın her an kendini sevgiyle kucakla, kendine güven, kendini kabul et. Her sabah gözlerini açtığında şuan ki SEN olduğun için şükret!
----------------------------------------------------------------------------------------------
Today ask yourself; what am I running away from?
More than the things we are afraid of, we are all running away and become more distanced from ourselves while living our lives.
Wherever you go, whatever you do you will always be yourself. Instead of running away from it, embrace it with love, trust it, accept it at all time. Every morning when you open your eyes be grateful for being YOU!

Her anımızı bilinçli olarak seçiyoruz ve her seçimimizin de hayatımıza bir etkisi oluyor. Aldığımız her nefes şükran duyacağımız bir yaşam yaratmak için yeni bir şans. Alışkanlık haline getirerek yaptığımız bir çok şey davranışlarımızı, hislerimizi ve eylemlerimizi oluşturuyor. Özellikle büyük hayallerimiz varken "istemediğimiz" şeylere odaklanmak kolay oluyor ve kendimizi boşlukta hissediyoruz. Sahip olamadıklarımızı düşünerek kendimizi o derin boşluğa daha da çekiyoruz ve bir bakıyoruz ki sağa sola, her şeye söyleniyoruz o derin boşluğun içinde. 

Hayat aslında kocaman bir hediye. Ne kadar çalışırsak çalışalım, ne kadar güçlü, zengin veya başarılı olursak olalım hayattaki en paha biçilmez değerlere maddiyatla sahip olamayız: sevgi,barış, mutluluk. Bu değerler hepimizin kalbinde zaten kazılı. İlk adım bunlara sahip olduğumuza inanmakla başlıyor.

Zihnimizi; hayatımızda, etrafımızda var olan her şeye şükran duymak adına eğitelim. Mesela bir kağıt kalem alıp, şükran duyduğumuz her şeyi bir bir yazalım, paylaşalım…Ufak ufak başlayalım ancak gerçekten başlayalım.Çünkü hepimiz seçimlerimizin güzel sonuçlarını yaşayabilecek olan; sevilmeye, mutlu olmaya layık, muhteşem, güçlü ve çoook değerli insanlarız!

Ruhumuzda çiçeklerin açtığı bir hafta olsun!

Erteleme. Erteleme. Erteleme

Bugün yaşadığın her dakika aklından milyonlarca şey geçecek. Yapmak istediklerin ve yapmaktan vazgeçmek istediklerin bile tüm gün zihnini meşgul etmeye yetecek.

O zaman sana hatırlatmak istiyorum.

Bugün senin DEĞİŞME günün.

Bugün senin YENİLENME günün.

Bügün kendine hiç tanımadığın FIRSATLARI tanıma, almadığın RİSKLERİ alma günün.

Bugün daha önce hiç sevmediğin kadar kendini SEVME günün.

Bugün HAYALLERİNİ yaşama günün.

Erteleme. Erteleme. Erteleme 

Bazen gitmek istediğin yol herkesin gittiği yoldan farklıdır. Kendini yalnız hisseder, yolun sonunda karşına çıkacaklardan korkarsın. Sonuçta tek başınasın işte...yalnız yürüdüğünü hissettiğin her an korkacak, kendine inanmak yerine başkalarına inanma eğiliminde olacak belki de ister istemez geri adım atacaksın. Ancak; kendi gücüne inanıp kendi yolundan ne pahasına olursa olsun ayrılmayacağın an, o yalnızlığı en çok hissettiğin an olsa bile, senin zaferin olacak. Dünya sanki sana karşı direniyormuş gibi geldiğinde savaşma, direnme sadece bir ara ver ve bekle. Sen vazgeçmedikçe yolun hep açık olacak. Bazen güçlü olmak, kendine sonuna kadar inanmak, kimsenin daha önce gitmediği, gitmek istemediği, gitmenin imkansız olduğunu söylediği o yoldan gitmektir.

İyi haftalar!

Hayat her an bir ders verir bize sonra da bizi o dersten test eder…hem de bazen o aldık dediğimiz dersin içeriğini ağırlaştırarak. Biri bitti deriz, daha zoru gelir. Hayat zor ve yaşadıklarımız bunaltıcı geldiğinde hatırlatabilsek keşke kendimize: Geçmiş değil zaman! Güneşli bir günün tadını çıkarabilmek için başka birilerinin yardımına ihtiyacımız yok. 1 dakika sonrası veya yarın sunulmuş yeni bir şans bize. İsterseniz her gün güneşli olabilir, iyi haftalar!

Devamlı yapmaktan, söylemekten, gerçekleştirmekten hatta hayal etmekten bile kaçtığın bir şeyler varsa konfor alanının içinde hapsolmuşsun demektir.
Halbuki bir bilsen kendi çizdiğin ve üzerinde kocaman DUR yazan o kalın çizginin arkasında ne harika şeyler var seni bekleyen.

Yaşadığın hayatın içine kök salıp da hapsolmak yerine bir adım at, o çizginin dışına çık ve hayatın nasıl da yeniden başladığını keşfet.

Çünkü "Hayat konfor alanının sonunda başlar".

Kendinizi her alanda sınırlarınızın ötesine taşıdığınız bir hafta olsun!

Keşke düşüncelerimizin bir "dur" düğmesi olsa da arada sırada o düğmeye bassak ve kalbimizin, ruhumuzun sesini duymaya zaman ayırsak. Her gün zihnimizin içinde dönenlerle kalbimizden geçenlerin arasındaki mesafe açılıyor da açılıyor. Dış sesler o kadar fazla giriyor ki araya, kalbimizin sesi kısık kalıyor. Uzaklaşıyoruz kendimizden, hayallerimizden, yapabileceklerimizden. Sanki başkalarının sözlerine kanıp kendi hayallerimizden vazgeçebilecek duruma geliyoruz. Peki ya yarın "olmak istediğimiz" değil de "olmamızı istedikleri" olursak ne olacak? 

Bize daima zor ve acı bile olsa en doğruyu söyleyen, bizi en doğru yolda tutacak olan sesi duyarsak her gün "olmak istediğimize" doğru bir adım daha yaklaşabiliriz. Kalbimizin; bize bazen inanmakta güçlük çeksek bile en güzeli, en iyiyi, en zoru yaptırabilecek olan tek kuvvet olduğunu unutmayalım ve ne olursa olsun bazen en zoru başarmak bazen de sadece keyif dolu bir yaşam sürebilmek için kendi iç sesimizi, ruhumuzu dinleyelim. 

Avuçların gerçekten açık mı sevgiyi, huzuru, mutluluğu, yaşayabileceğin tüm güzellikleri almaya yoksa sımsıkı kapalı mı bir yumruk gibi canını acıtan en ufacık şeye karşı koymaya? 

Ne kadar farkındayız bugün, belki de şuan içinde bulunduğumuz dakikada ne mucizeler çıkacak karşımıza. Gelmesini istediklerimizi heyecanla beklemek yetmiyor, onların gelmesine kalbimizi, avuçlarımızı açtığımızda hayallerimiz de bize doğru bir adım atıyor. Ne kadar verirsek o kadar alıyoruz hayatta. 

Şimdi bunları yazarken yine seneler önce not ettiğim bir yazının bir parçası geldi aklıma. Haşmet Babaoğlu demiş ki;

...Biliyorum, çoğumuz çok verdiğinden fakat hiç alamadığından yakınır.

Ama hayat duruşlarına bir bakın! Yumruk gibi sımsıkı kapalı ve kaskatıdırlar.

Almak için de vermek için de yumruğumuzu açmamız gerekiyor.

Ve gariptir, dua ederken ellerimize verdiğimiz biçim bile "uyandırmıyor" bizi, aklımızı başımıza getirmiyor...

Ellerimizin arasında çok şey tutuyoruz aslında. Sevgimiz, sevdiklerimiz, hayalini kurduklarımız, cesaretimiz, hayatımız…açalım yumruklarımızı ki her şey özgür kalsın, sahip olduğumuz tüm güzellikler bizden çıkıp başkalarına ulaşsın ve katlanarak bize geri gelsin.

Yaşamın tüm güzelliklerini avuçlarınızda hissedeceğiniz bir hafta olsun!